Έχει τεθεί πολλές φορές το ερώτημα κατά πόσον οι προσωπικές εξομολογήσεις, όταν δεν αφορούν τη συμμετοχή στα
λεγόμενα «μεγάλα γεγονότα» μπορούν να διαπεράσουν το φράγμα του ατομικού και να γίνουν κοινός τόπος, δηλαδή να καταφέρουν να διδάξουν ή να τέρψουν.
Το παρόν ημερολόγιο αποτελεί μια τομή στον χρόνο –έτος 1952– και είναι γραμμένο χωρίς την πρόθεση του κοινού, του χρονικού ή του σημαίνοντος, αλλά μόνο με την καθαρή ματιά ενός παιδιού που πασχίζει να βρει τον εαυτό του στο αστικό περιβάλλον της μεταπολεμικής Ελλάδας. Το αποτέλεσμα είναι αναπάντεχες λάμψεις της εποχής, σαν αναβοσβησίματα που φανερώνουν γωνιές του ελληνικού πολιτισμού, αρώματα της γενιάς του ’30, αμηχανία και πόνο ολόγυρα, αλλά και τις έγνοιες, τα ενδιαφέροντα, τις ευαισθησίες του γράφοντος.
Μοιάζει με παλιό καθρέφτη που –αν καταφέρεις και σταθείς μπροστά του απροκατάληπτος– μπορεί να αρχίσεις να βλέπεις μέσα του το είδωλό σου.